Jean Paul Sartre'ın Bulantı Romanından Varlığımızı Sorgulatan Alıntılar

 1 Benim, varım, düşünüyorum öyleyse varım, varım çünkü düşünüyorum, peki niçin düşünüyorum? Düşünmek istemiyorum artık; var olmak istemediğimi düşündüğüm için varım, düşünüyorum çünkü.

2 Varoluş uzaktan uzağa düşünülebilecek bir şey değildir. Sizi birden kaplaması, üzerinizde duraksaması, kıpırdamaz koca bir hayvan gibi yüreğinizin üstüne çökmesi gerekir ya da hiçbir şey yoktur artık.

3 Gövdem benden başka biriydi; tek başına terliyor, tek başına ürperiyordu, onu tanımıyordum artık.

4 Bilinç bir ağaç gibi, bir tutam ot gibi.Uyukluyor, sıkılıyor. Dallardaki kuşlar gibi küçük ve göçmen varoluşlar konaklıyor içinde.

5 Yapayalnız insanlar, korkunç canavarlıklarıyla yapayalnız insanlar sokaklarda koşuşacak, tek noktaya bakan gözlerle, kötülüklerini kaçırarak pelte gibi önümden geçecekler, açık ağızlarıyla, kanatlarını çırpan böcek dilleriyle, kendileriyle birlikte götürecekler kötülüklerini.

6 Özgürüm: yaşamam için hiçbir nedenim kalmıyor artık. Yarattığım tüm nedenler yok olup gitti, başka nedenler de uyduramam bundan böyle. Her şeye yeniden başlayabilecek bir yaştayım henüz, gücüm de yerinde. Ama neye başlayacaktım? En büyük korkularım, en büyük bulantılarımda Anny'ye güvenmiştim hep, o beni kurtarır demiştim, onu şimdi anlayabiliyorum ancak. Geçmişim öldü, M, de Rollebon öldü, Anny ise tüm umutlarımı kırıp gitti Bahçelerle çevrili bu ak yolda yapayalnızım. Yalnız ve özgür. Ne var ki bu özgürlük biraz da ölüme benziyor.

7 Birini sevmeye koyulmak başlı başına bir iş, bir girişimdir. Güç ister, yürek ister, körlük ister...

8 Olağanlık sahte bir görünüş, yok edilebilecek bir görünüş değildir; olağanlık saltlıktır, dolayısıyle üstün bir karşılıksızlıktır. Her şey karşılıksızdır, bu park karşılıksızdır, bu kent karşılıksızdır, ben de karşılıksızım.

9 Varolmamız için aslında hiçbir neden, hiç mi hiç, hiçbir neden yok

10 Benim, varım, düşünüyorum o halde varım, varım çünkü düşünüyorum, neden düşünüyorum? Düşünmek istemiyorum artık, varolmak istemediğimi düşündüğüm için varım

11 Tut ki burda kaldım, tut ki sessiz soluksuz bir köşeye çekilip büzülebüzüle oturdum, kendimi unutabilecek miyim? Hayır, çünkü burda olacağım, burda olduğumu, ağırlığımı duyacağım döşemede. Bir olguyum, varım çünkü

12 Varım, çünkü düşünüyorum... düşünmeme engel olamam üstelik. Şu an bile korkunç bir şey bu eğer varsam, varolmaktan korktuğum için varım.

13 düşünmemek... düşünmemek istiyorum: düşünmemek istediğimi düşünüyorum. Düşünmek de gerekmez. Çünkü bu da bir düşüncedir.

14 Şimdi ters dönüyor ölüm, karnı üstü uzanıyor, sırtını dönüyor bana.

15 Varolmaya hakkım yoktu. Bir raslantı eseri gelmiştim dünyaya, varlığım bir taşın, bir bitkinin, bir mikrobun varlığından farksızdı.

16 Bilinç bir ağaç gibi, bir tutam ot gibi.Uyukluyor, sıkılıyor. Dallardaki kuşlar gibi küçük ve göçmen varoluşlar konaklıyor içinde.

17 Yapayalnız insanlar, korkunç canavarlıklarıyla yapayalnız insanlar sokaklarda koşuşacak, tek noktaya bakan gözlerle, kötülüklerini kaçırarak pelte gibi önümden geçecekler, açık ağızlarıyla, kanatlarını çırpan böcek dilleriyle, kendileriyle birlikte götürecekler kötülüklerini.

18 Çünkü onların da her şeye hakları vardı : yaşamaya, çalışmaya, zengin olmaya, buyruklar vermeye,saygıya, kısaca ölümsüzlüğe hakları vardı.

19 Değişen hiç bir şey yok, ama yine de her şey başka bir biçimde varlığını sürdürüyor. Nasıl anlatsam bunu;Bulantı gibi bir şey, Bulantı gibi diyorum ama, tam tersi de olabilir: Kısaca bir serüvendir başlıyor bende,nasıl bir serüven olduğunu kendi kendime sorduğumda, görüyorum ki ben kendi'mim, ben burdayım,geceyi bölen benim, tüm bunları duyan benim, bir roman kahramanı gibi mutluyum.

20 Bulantı benim içimde değil orda, duvarda, askılarda, çevremdeki her yerde, kahveyle özdeşleşmiş gibi, ben ancak bu Bulantıyı izleyen biriyim.

21 Bu görünen kurşuni şey yüzümün yankısı benim. Bu yitik günlerde sık sık bakarım bu yüze. Hiç bir şey demiyor yüzüm bana. Başkalarının yüzlerinin bir anlamı var. Benimkinin yok.

22 Kişinin tam kendine yöneleceği bir gün bu: güneşin, hoş görüden uzak bir yargı gibi yaratıklar üstüne saçtığı bu soğuk aydınlıklar gözlerimden giriyorlar içime, solgun bir ışıkla aydınlanıyorum içimde. Kendimden alabildiğine iğrenmem için, on beş dakika yeter de artar bile, biliyorum. Ama hayır, teşekkür ederim baylar,can attığım yok buna.

23 Bazı kâğıt parçaları da vardır, ayaklar altında ezile ezile unufakolmuş, kararmış, toprağa dönmüştür.

24 Tek bir insanın, yalnız bir insanın güldüğüne pek az rastlanır: gördüğüm bu bütün; güçlü, hattâ vahşi amakatıksız bir anlam doğurdu bende. Sonra her şey dağılıverdi, kala kala, sokak feneri, tahta perde ve gökyüzükaldı: yine de yeteriyle güzel bir görünüm vardı karşımda. Bir saat sonra sokak feneri yanmıştı. Rüzgâr esiyordu, ve gök yüzü karaydı: eski görünümden hiçbir şey kalmamıştı geriye artık.

25 Son haftalarda değişen bir şeyler oldu. Ama neredeydi bu değişme? Temelsiz, soyut birdeğişme. Acep ben miydim değişen? Ya ben değilsem? O zaman bu oda, bu kent, bu doğa değişti; arayıp bulmak gerek.

26 İnsan olmanın ilk koşulu, bir şiddet eylemine katılmayı dolaylı ya da dolaysız reddetmektir...

27 Hayat üç bölümdür: dünyayı değiştireceğini sandığın, dünyanın değişmeyeceğine inandığın ve dünyanın seni değiştirdiğine emin olduğun..

28 Varoluş uzaktan uzağa düşünülebilecek bir şey değildir. Sizi birden kaplaması, üzerinizde duraksaması, kıpırdamaz koca bir hayvan gibi yüreğinizin üstüne çökmesi gerekir ya da hiçbir şey yoktur artık.